Τι σημαίνει να είσαι αυτιστική

Oνομάζομαι Άννα και είμαι αυτιστική. Ο αυτισμός είναι ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου που αποδέχομαι και αγαπώ. Πριν γίνει η διάγνωση το περασμένο καλοκαίρι, είχα περάσει όλη μου τη ζωή νιώθοντας διαφορετική. Σαν παιδί, ζούσα στον δικό μου φανταστικό κόσμο, ήμουν πολύ δημιουργική, αγαπούσα πολύ τη ζωγραφική. Το δωμάτιό μου ήταν το προσωπικό μου βασίλειο και δεν άφηνα κανένα να μπει στον κόσμο μου, που ένιωθα ασφάλεια. Πολλές φορές δεχόμουν απόρριψη από άλλα παιδιά εξαιτίας του εσωστρεφή, χαρακτήρα που έβγαζα. Συμπονούσα , τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη και ήθελα πάντα να τους βοηθώ . Ακόμη και σήμερα που είμαι ενήλικη.

Χρειαζόμουν χρόνο για να επεξεργαστώ το περιβάλλον μου καθώς πολύ εύκολα η προσοχή μου ήταν αποσπασμένη. Πάντα έβλεπα τον κόσμο μπερδεμένο, πολύπλοκο.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται , πως σκέφτονται και γιατί. Δεν μπορούσα να ταιριάξω μαζί τους, με έκαναν να αισθάνομαι μειονεκτικά γιατί δυσκολευόμουν να αφομοιωθώ μαζί τους όσο και αν προσπαθούσα, ότι ήμουν ιδιότροπη και ήθελαν να με αλλάξουν.

Οι δυσκολίες μου έχουν να κάνουν με το ότι γίνομαι παρεξηγήσιμη απέναντι στον κόσμο, που δεν με καταλαβαίνει. Προσπαθούσα να αποφεύγω κοινωνικές εκδηλώσεις, ήθελα να κοινωνικοποιηθώ αλλά, όταν δεν μπορούσα να τις αποφύγω, καθόμουν πολλές φορές κάπου απόμερα παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου.

Έχω μεγάλο ιστορικό κατάθλιψης και θεμάτων σχετικών με το άγχος, που δεν είναι ασυνήθιστο καθώς η παιδική μου ηλικία γινόταν είχε πολλές δυσκολίες . Τα πήγαινα καλά στο σχολείο, δε δημιουργούσα προβλήματα αλλά δυσκολευόμουν να κάνω φίλους, να συμμετέχω σε συζητήσεις. . Ήμουν πολύ ήσυχη και δε μιλούσα πολύ. Υπήρξα θύμα σχολικού εκφοβισμού σε όλη μου τη σχολική ζωή και είναι κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ. Ποτέ δεν ανέφερα στους γονείς μου τις δυσκολίες που είχα στο σχολείο γιατί, δεν ήθελα να τους στενοχωρήσω και δεν πίστευα ότι μπορούσαν να με βοηθήσουν.

Ο αυτισμός μου δεν διαγνώστηκε τότε, πιθανότατα εξαιτίας του ότι όπως ,πολλές γυναίκες που ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα , έμαθα πώς να μιμούμαι και να καμουφλάρομαι σε κοινωνικά πρότυπα.

Κανείς, μέσα από το οικογενειακό μου περιβάλλον, δεν είχε προσέξει τον ασυνήθιστο χαρακτήρα μου. Με θεωρούσαν απλά ένα εσωστρεφές , ντροπαλό άτομο, χωρίς αυτοπεποίθηση, που με τον καιρό θα άλλαζε .

Σαν έφηβη, ανέπτυξα στρατηγικές αντιμετώπισης. Μου φαινόταν κουραστικό να είμαι απλά η Άννα. Υπήρχε πάντα στο παρόν , ένα συναίσθημα αποσύνδεσης , που δεν το καταλάβαινα , έτσι αρνήθηκα την παρουσία του και το κάλυπτα με όποιο τρόπο μπορούσα.

Μπορώ να έχω εξαιρετική αυτοσυγκέντρωση και αποφασιστικότητα σε ότι κάνω, που μου χρησιμεύει σαν επιδεξιότητα αν αυτό διοχετεύεται με μία θετική κατεύθυνση. Δυστυχώς, για μένα όπως και για πολλές άλλες γυναίκες σαν εμένα, αυτό εκδηλώνεται με καταστροφικούς τρόπους. Είχα πολλές «συναισθηματικές εκρήξεις» , επεισόδια πανικού και σύγχυσης όταν δεν μπορούσα να διαχειριστώ την πίεση που γινόταν ανυπόφορη.

Κατά περιόδους στην εφηβική και στην ενήλικη ζωή μου είχα μερικές φορές, τάσεις αυτοκτονίας που ευτυχώς ποτέ δεν τις πραγματοποίησα γιατί , πάντα την τελευταία στιγμή έκανα πίσω, είχα αμφιβολίες για το αν ήταν σωστή απόφαση που είχα πάρει. Γνώριζα ότι αν δεν έκανα πίσω δε θα υπήρχε επιστροφή, δε θα είχα άλλες ευκαιρίες για να ξεπεράσω κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζα.

Στην ενήλικη ζωή μου, δυσκολευόμουν να βρω μία σταθερή δουλειά, ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο μπορούσα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, να αναδείξω τα ταλέντα μου, να γίνω λειτουργική.
Δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω όσο και αν προσπαθούσα.
Ήμουν πάντα, εργατική, συνεπής, ευγενική, χαμογελαστή, ακόμη και όταν κάποιοι ήταν αγενείς απέναντί μου. Εργάστηκα σε λογιστικό γραφείο, σε τηλεφωνικό κέντρο και σε πολλές άλλες δουλειές. Δεν μπορούσα να βρω ένα επάγγελμα που να μου ταιριάζει. Δυσκολευόμουν με τους αγχωτικούς ρυθμούς της κάθε εργασίας, τις προφορικές οδηγίες, τις εκπλήξεις , όπου και αν εργαζόμουν . Φρόντιζα να σημειώνω ότι δεν μπορούσα να συγκρατήσω. Γνωρίζω τις δυσκολίες μου και γίνομαι πολύ ευαίσθητη σε αρνητικές αντιδράσεις, κριτικές απέναντί μου.

Η διάγνωσή στα 38 μου , μου δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Ένιωθα σαν να γνώριζα τον εαυτό μου για πρώτη φορά, ήταν μία ανακούφιση. Μου λύθηκαν πολλές απορίες σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς μου, ένιωθα ότι ανακάλυπτα τον εαυτό μου από την αρχή.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές, πώς μπορεί να είχε εξελιχθεί η ζωή μου , αν είχα διαγνωστεί νωρίτερα. Ένιωθα ότι είχα χάσει χρόνια από τη ζωή μου προσπαθώντας να κατανοήσω γιατί διέφερα. Ο χρόνος όμως δεν γυρίζει πίσω και πιστεύω ότι ακόμη και σήμερα μπορώ να αλλάξω πολλά στη ζωή μου , κοιτώντας μόνο το μέλλον .

Ήθελα να πω σε όλους όσους γνώριζα γιατί διέφερα, αλλά δεν ήθελα να βιαστώ και δεν ήμουν σίγουρη κατά πόσο θα καταλάβουν όλοι , ότι τους πω. Κάποιοι έμειναν έκπληκτοι, μερικοί αρχικά με κοίταζαν με δυσπιστία, αλλά οι περισσότεροι μου είπαν ότι πολλά πράγματα σε εμένα μπορούσαν πλέον να εξηγηθούν.

Η ειλικρίνεια μου με έφερε πιο κοντά σε κάποιους ανθρώπους και ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Κανείς δε με έκρινε και απέκτησα μία αίσθηση πληρότητας που είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα και συγχρόνως, συναρπαστικό.

Μετά τη διάγνωσή μου, είχα βρει τη θέση μου μέσα στον κόσμο. Πιστεύω ότι, μία καλύτερη επίγνωση των διαφορετικών τύπων του αυτισμού και ο τρόπος που παρουσιάζεται στις γυναίκες , είναι πολύ σημαντικός.

Άννα Γάκη για το Πόρος για άτομα με ειδικές ανάγκες.gr, photo: flickr.com