Σχέσεις μέσω social media

Στις μέρες μας οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης έχουν καλύψει ένα κενό στην επικοινωνία των ανθρώπων.

Μέσα από αυτές πολλοί άνθρωποι έρχονται σε επαφή με άλλα άτομα πολλές φορές άγνωστα σε αυτούς μέχρι τώρα… Οι λόγοι πολλοί καθώς και οι κίνδυνοι.

Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αντικατοπτρίζουν μια κοινωνική αναγκαιότητα και συνάμα μια κοινωνική παθογένεια. Την ανάγκη για περισσότερη επαφή τη στιγμή που κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Μέσα σε αυτή την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία εντάσσεται και η αναζήτηση συντρόφου. Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες οι φορές όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι απατηλό σχετικά με αυτό που ψάχνουμε.

Εξαίρεση σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν θα μπορούσαν να αποτελούν και τα άτομα με αναπηρία τα οποία στο συγκεκριμένο εργαλείο βρίσκουν έναν σχετικά εύκολο και πολλές φορές «ανώδυνο» τρόπο επικοινωνίας με το κοινωνικό σύνολο.

Όμως όσο εύκολο και αν φαίνεται να επικοινωνήσουμε μέσω της οθόνης του υπολογιστή μας αρκετές φορές θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα. Στο διαδίκτυο ο καθένας δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά αυτό που μπορεί να γίνει ή αυτό που θέλει να είναι. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το συνομιλητή μας εκτός και αν τον γνωρίζουμε και προσωπικά εκτός διαδικτύου.

Επίσης, είναι πολύ εύκολο να γίνουμε αντικείμενα σκληρής κριτικής από το συνομιλητή μας αφού η ανωνυμία του πίσω από μια φωτογραφία προφίλ του/της επιτρέπει κάτι τέτοιο χωρίς εμφανείς συνέπειες.

Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι και το γεγονός πως ενώ η επικοινωνία στην πραγματική ζωή βασίζεται στην αναγνώριση του άλλου ως σύνολο, ως προσωπικότητα αποτελούμενη από διάφορα στοιχεία, στο διαδίκτυο αυτό το οποίο εκκινεί την επικοινωνία συνήθως είναι η εικόνα μας που προβάλουμε προς τα έξω. Μια εικόνα πολλές φορές ωραιοποιημένη που όταν τσαλακωθεί κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας σημαίνει και το τέλος της.

Το άτομο με το οποίο θα έρθουμε σε επικοινωνία αυτό που θα δει πρώτο είναι η φωτογραφία μας. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να φτιάξει ένα «σενάριο» για εμάς σύμφωνα με τα δικά του θέλω που όμως μπορεί να μην έχουν καμμία σχέση με τη δική μας πραγματικότητα. Έτσι όταν θα διαψευστούν οι προσδοκίες του μπορεί να οδηγηθεί σε θυμό λόγω της ματαίωσης που νιώθει.

Όλο αυτό μοιάζει με δυστυχώς με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε δηλαδή η ετικετοποίηση και η κατάταξη μας σε μια ομάδα κοινωνικά κατώτερη ως άτομα με αναπηρία αυτό είναι που τελικά καταφέρνουμε με το να προβάλλουμε μια εικόνα διαφορετική που όμως θα τσαλακωθεί και θα ακυρωθεί στη συνέχεια.

Ανάλογο είναι και το είδος της επικοινωνίας που θέλουμε να έχουμε. Με ποιους μιλάμε; Τι φίλτρα βάζουμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους; Τι προσδοκίες έχουμε από αυτούς; Σε ποιες ομάδες (διαδικτυακές) εντασσόμαστε; Αυτό τι λέει για εμάς και τα άτομα που βρίσκονται σε αυτές; Όλα αυτά είναι θέματα που δεν θα πρέπει να αγνοούμε αν πραγματικά θέλουμε μια πιο βαθιά επικοινωνία με τους άλλους. Και βέβαια καλό θα είναι να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις αφού κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός τόσο στον τρόπο σκέψης του όσο και στην προσέγγιση του.

Μόϊρα Τζίτζικα  Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια    Ειδ. Σύμβουλος ΑμεΑ