Μόνικα Σμιτ (Monika Schmidt): «Δεν είσαι μόνος» !!!

Συζητάμε με τη Μόνικα Σμιτ, μία γυναίκα με αναπηρία που έχει δυναμισμό, άποψη και προτάσεις για θέματα αναπηρίας.

Κα Σμιτ ποιος καλός άνεμος σας έφερε στην Ελλάδα; 

Ήρθα στην Ελλάδα το 1987 στην τότε.. «χώρα των ονείρων μου» ως ξεναγός   σε μεγάλη  γερμανική τουριστική εταιρία.
Παντρεύτηκα, απέκτησα 2 υπέροχα αγόρια, έζησα 21  πολύ όμορφα και  «γεμάτα» χρόνια  στη Θεσσαλονίκη και  εργαζόμουνα όλα τα χρόνια  ως  στέλεχος  πολυεθνικής εταιρίας.
Στον ελεύθερο χρόνο έτρεχα (δρομέας μαραθωνίου με ανάλογες προπονήσεις… ), μέχρι που το στρες με «έφαγε»
Βαρύ εγκεφαλικό με κρανιοεκτομή στα καλά καθούμενα  τον Δεκ. 2008, ένα μήνα σε κώμα, με πιθανότητες επιβίωσης, μια στις χίλιες.
Έκτοτε σπαστική ημιπληγία αριστερά και συνταξιούχος αναπηρίας.

Μετά από 28 χρόνια ζωής εδώ πονάω την χώρα όπως ένας Έλληνας  και θέλω να συνεισφέρω στο να αλλάξει κάτι. Νοιώθω σαν μία από εσάς.

Πως αντιμετωπίζετε το θέμα της αναπηρίας;

Στην αρχή σοκαρίστηκα πώς με αντιμετώπιζαν σε αναπηρικό καρότσι πλέον.
Από πετυχημένη  businesswoman   ξαφνικά ένοιωθα σαν σκουπίδι στην κοινωνία.

Ένοιωθα  τόσο μόνη στο σύμπαν»  και σκέφτηκα ότι σαν εμένα θα πρέπει  να  υπάρχουν   χιλιάδες άλλοι με ξαφνική αναπηρία   στην μέση της ζωής τους χωρίς  συμπαράσταση και  καθώς είχα  διατηρήσει   αρκετή θετική ενέργεια, ήθελα να την μοιραστώ  με άλλα  άτομα που  μπορεί να   την είχαν ανάγκη, το θέμα ήταν πώς να επικοινωνήσω μαζί τους. 

Μετά από το πρώτο σοκ ξύπνησε  το μαχητικό μου πνεύμα και η ΟΡΓΗ για την αδικία αυτήν, ήθελα και επιδίωκα να γνωρίσω  άλλα Α.μεΑ. να μάθω πώς αντέχουν να ζουν εδώ πέρα.

Ταυτόχρονα διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κάποιο  κοινωνικό δίκτυο αλλά ούτε ιδιωτικές πρωτοβουλίες για να με βοηθήσουν  στα ψυχολογικά μου προβλήματα που μοιραία έφερε αυτή η αλλαγή στη ζωή μου.

Έτσι έγραψα το βιβλίο «πάθος για νέα ζωή» για να φτάσει παντού και όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Η οικογένεια  μου συμπαραστάθηκε από την πρώτη στιγμή και τους ευχαριστώ απέραντα!

όμως κανείς δεν μπορεί να   βοηθήσει να  σταθείς ξανά στα πόδια σου, αυτό είναι θέμα καθαρά προσωπικό,  είναι θέμα απόφασης αν θα  ζήσεις καλά  και όχι σαν  γκρινιάρα /ης. Το βιβλίο μου αυτό το μήνυμα φέρνει.

 

 

 

 

 

 

Στη φωτογραφία η Monika Schmidt (δεξιά), πριν τον αγώνα κατα τη διάρκεια του οποίου έπαθε το εγκεφαλικό επεισόδιο.

 

Πόσο αλλάζει η καθημερινότητα; 

ΑΡΔΗΝ..!!  διότι  δεν μιλάμε για «αλλαγή» αλλά για

ΘΑΝΑΤΟ της παλιάς ζωής και ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής

η οποία μπορεί να γίνει εξίσου ωραία αλλά διαφορετική, η αποδοχή της νέας κατάστασης είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα για την ψυχολογική αποκατάσταση, χωρίς την αποδοχή  δεν προχωράμε.

Στην αρχή αρνιόμουνα πεισματικά να πάω από τον χώρο των ορειβατών / δρομέων στον χώρο των Α.μεΑ, αλλά δεν ωφελούσε φυσικά, πολεμούσα ένα θηρίο που ήταν πιο δυνατό από εμένα.

Τι γίνεται με τις κοινωνικές σχέσεις, παρέα, συντροφικότητα;

Μεγάλη πίκρα  σχετικά με δήθεν «φίλους» και μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Από δεκάδες «φίλους» έχουν μείνει ελάχιστοι.
«Δεν αντέχουν να σε δουν έτσι», με παρηγορεί η κολλητή μου, καθώς παλιά ήμουνα  συνέχεια  στα βουνά  και στο γήπεδο  και τώρα; ανάπηρη!
Ποιος  το αντέχει; Ούτε εγώ δεν το  άντεχα, αλλά δεν μπορούσα να φύγω από τον εαυτόν μου, αν μπορούσα, θα το έκανα!!
Οπότε άρχισα να  δικαιολογώ τις παλιές παρέες μου και έψαχνα καινούργιες και διαδικτυακές, να είναι καλά το facebook! Είναι μια παρηγοριά, αρκεί να μην γίνει τρόπος ζωής!

Σιγά σιγά εξαφανίστηκαν όλοι οι παλιοί.

Στο θέμα της συντροφικότητας στάθηκα πιο τυχερή..

Θέλω να σημειώσω εδώ  ότι όπου και αν ζούμε  Ελλάδα, Γερμανία, νησί ή βουνό, σημασία έχει να  δουλεύουμε τον εαυτό μας συνέχεια.
Εγώ το παρομοιάζω με έναν διακόπτη που πρέπει να πατήσω για να  ζήσω καλά την νέα μου  ζωή, ως ανάπηρη πλέον.
Και στην Γερμανία πρέπει να πατήσω αυτό τον διακόπτη. Σαφώς κάποια πράγματα είναι πιο εύκολα εκεί, αλλά!!…

Η  Γερμανία δεν  ήταν πάντα φιλική προς τα Α.μεΑ.
Πριν 50 χρόνια ακόμα   ήταν κάπως όπως είναι σήμερα  εδώ. ΑΛΛΑ!!
Τα άτομα με αναπηρία έκαναν τον αγώνα τους,  επέμεναν στο δίκιο τους και απαιτούσαν και απαιτούσαν ξανά και ξανά, έκαναν ολόκληρο κίνημα το οποίο και ένα μικρό παιδί το ξέρει σήμερα στην Γερμανία. Έκαναν δουλειά.

Γι’ αυτό βλέπετε σήμερα έναν «παράδεισο» εκεί για άτομα με κινητική αναπηρία.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι μάλλον  καμία χώρα στον κόσμο δεν  προσέχει από μόνη της  τα άτομα με αναπηρία, ΑΛΛΑ πρέπει τα άτομα αυτά (εμείς!!) να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους / μας όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από την κοινωνία  με  πείσμα, επιμονή και αγάπη.

Αυτό ξεκινάει από το να αντιμετωπίζουμε   κάθε   αναίσθητο γαϊδούρι που παρκάρει  όπου θέλει και  αφορά και  στα αστικά λεωφορεία χωρίς πρόσβαση, και στις 2 περιπτώσεις θα πρέπει  να διεκδικούμε το δίκιο μας!! Αυτή είναι δική μας δουλειά.

Σε κάθε καφετερία / ταβέρνα που πάω πάντα ρωτάω αν έχουν τουαλέτα αναπήρων και ας μην χρειαστώ, αλλά να γίνει κουβέντα, θέλω να ξυπνήσω συνειδήσεις! Μια ταβέρνα στην γειτονιά μου κατόπιν έφτιαξε τέτοια τουαλέτα!

Ο επιμένων νικά!!»

Έχω διακρίνει μια απελπισία σε κάποια, ευτυχώς λίγα άτομα , αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πρώτα ας πεθάνει η γαϊδουριστική συμπεριφορά και ο φόβος για την αναπηρία.

Κατά την γνώμη μου ο αγώνας μας θα πρέπει να έχει τα εξής μέτωπα με σειρά προτεραιότητας:

• αφύπνιση της κοινωνίας με επιμονή, πείσμα και αγάπη,
• αλληλοϋποστήριξη, όποιος έχει δυνάμεις να στηρίζει έναν πιο αδύναμο, απελπισμένο.

ΕΜΕΙΣ!! έχουμε πολλή δουλειά, η κυβέρνηση έρχεται πολύ μετά από εμάς

Το να συμμετέχω σε ένα συλλαλητήριο είναι απαραίτητο, αλλά θεωρώ πολύ πιο σημαντικό να αντιστέκομαι στα γαϊδούρια κάθε φορά που μου εμποδίζουν την προσβασιμότητα  με καταγγελία στην αστυνομία.

Σημαντικό επίσης είναι η ενημέρωση της κοινωνίας, οι 80άρηδες  μπορεί να μην αλλάξουν, ίσως ούτε οι 50άρηδες, αλλά την νεολαία πρέπει να την πιάσουμε. Όσοι κάνουν ήδη προσπάθειες να μην απογοητεύονται, αλλά αντιθέτως!!   να παρασέρνουν  όσο μπορούν περισσότερους να μας υποστηρίζουν ΕΝΕΡΓΑ στον αγώνα μας οφείλουμε στην αξιοπρέπεια μας να την προστατεύσουμε, με καινούργιους υποστηρικτές θα μπει φρέσκος αέρας στην προσπάθειά μας!!

Μπορεί να συνεχίσει κάποιος τη ζωή του κανονικά;

Μπορεί !!! αλλά μόνον  εφόσον αποδεχτεί  ότι θα είναι μια διαφορετική ζωή με  άλλες αξίες  και με άλλες δραστηριότητες, αυτή θα είναι πλέον η ζωή «του», μια νέα ζωή!!
Η παλιά τελείωσε οριστικά.

Έχετε ασχοληθεί με τα κοινά; Με συλλόγους, πολιτική;

Όχι και στον τοπικό σύλλογο πήγαινα μόνο  για να γνωρίσω  άλλα άτομα με αναπηρία και να ενημερωθώ για τις δραστηριότητες στον χώρο των Α.μεΑ.

θεωρώ όμως  ότι τα  «self help groups» (όπως λειτουργούν στο εξωτερικό) είναι ένας  ουσιαστικός και φθηνός  τρόπος για ψυχολογική υποστήριξη.
Λόγω της κινητικής μου αναπηρίας  έκανα μια τέτοια ομάδα  στο fb, την  «ομάδα αυτοβοήθειας για άτομα με κινητική αναπηρία».

Η αρχή  μιας τέτοιας ομάδας είναι απλή: Βοηθάω τους άλλους και έτσι βοηθιέμαι κι εγώ.
Και  η ομάδα «γυναίκες με αναπηρία» αυτήν την αρχή έχει και σαφώς και  πολλές άλλες ομάδες  πετυχαίνουν αυτό το σκοπό.

Θα ήθελα όμως να είμαστε πιο μαζεμένοι ανά την Ελλάδα γιατί Η ΜΑΖΑ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ»!!
Όχι σκορπισμένοι σε πολλές ομάδες.

Έχετε αναφέρθει πολλές φορές το θέμα της μοναξιάς των Α.με.Α. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Αποκλεισμός όχι μόνο από την κοινωνία αλλά και από παλιές παρέες.
Σκέφτηκα ότι όπως εγώ νοιώθω μοναξιά θα υπάρχουν και άλλοι πολλοί που νοιώθουν έτσι και έβαλα μπρος για να συναντηθούμε, έστω ηλεκτρονικά.
Κατά την γνώμη μου  εδώ στην Ελλάδα είναι ακόμα  πιο  απαραίτητο να  αλληλοστηριζόμαστε.
Θα μπορούσε κανείς να πει «μην γίνουμε γκέτο!!» μεγάλο σφάλμα!!!

Για να μπορώ να αντιμετωπίζω μια παγωμένη κοινωνία χρειάζομαι μια ζεστή καρδιά, δεν την καλλιεργώ μόνος μου στο σπίτι, εγώ τουλάχιστον όχι, την καλλιεργώ  με την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους όμοιους με μένα.

Ένα άλλο θέμα που έχετε αναφέρει είναι το θέμα της απόρριψης που έχετε δεχτεί από ανθρώπους χωρίς αναπηρία

Δεν είναι ακριβώς απόρριψη, είναι ότι δεν ξέρουν  πώς να μιλάνε με ένα άτομο με αναπηρία, σε κάποιο κατάστημα π.χ., πληγώνουν χωρίς να το ξέρουν, γι’ αυτό  είναι απαραίτητη η ενημέρωση της κοινωνίας.
Η ευαισθητοποίηση από την πλευρά μας. Πρέπει να αλλάξουμε ξεπερασμένες νοοτροπίες, όπως«η αναπηρία είναι τιμωρία από τον θεό».. ΔΕΝ είναι!!

Πόσο βοηθάνε τα social media;

Το fb ή το διαδίκτυο γενικά  είναι ιδανικά για άτομα με κινητική αναπηρία, με μέτρο όμως!!
Εκεί υπάρχει κίνδυνος  να χάσει ένα αδύναμο άτομο την  πραγματικότητα.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζετε;

Γενικά η εξάρτηση από άλλους είναι για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα καθώς υπήρξα  πάντα  ανεξάρτητη και  αυτόνομη. Ότι δεν μπορώ να βγω έξω από το σπίτι μου μόνη μου. Χρειάζομαι κάποιον όταν φεύγω και όταν επιστρέφω.

Τι θα θέλατε να στείλετε σαν μήνυμα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα;

Πολλά  μηνύματα!! Νομίζω τα έχω δώσει ήδη και εδώ και στο βιβλίο μου.

Το πιο σημαντικό ίσως πολύ απλά:

«δεν είσαι μόνος / μόνη»!!