Δημιουργούμε μια πόλη για όλους

 

Οι στατιστικές λένε, ότι ένας στους τέσσερις θα αποκτήσει κάποια αναπηρία (κινητική, όρασης, ακοής ή άλλη), προσωρινή ή μόνιμη, κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Εξάλλου όλοι μας, προσδοκούμε με το καλό, κάποια στιγμή να γεράσουμε, οπότε χρειαζόμαστε την εξασφάλιση άνετης και προσβάσιμης διαμονής, στο δομημένο περιβάλλον (σπίτια, καταστήματα, κ.τλ.) και την μετακίνησή μας χωρίς εμπόδια, στους ελεύθερους χώρους (πεζοδρόμια, πλατείες, κτλ).

 

 

Άρα γίνεται φανερό, ότι είναι αναγκαίος ο σχεδιασμός και η κατασκευή όλων των κτιρίων – Δημόσιων και Ιδιωτικών – καθώς και των ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων, να γίνονται έτσι ώστε να μπορούν να κινηθούν όλοι οι άνθρωποι (ανεξάρτητα από το σωματότυπό  τους) και για όλη τη διάρκεια της ζωής τους, ανεμπόδιστα σε αυτά.

 

 

Κατά συνέπεια, δεν είναι υπόθεση των ολίγων τα πεζοδρόμια με πρόσβαση για όλους, και τα κτίρια (Ιδιωτικά και Δημόσια), χωρίς σκαλάκια στην είσοδό τους, που να έχουν μεγάλες πόρτες και διαδρόμους, να έχουν ανελκυστήρες με τις σωστές διαστάσεις ή κατάλληλο φωτισμό. Ούτε είναι υπόθεση ολίγων, το  να έχουν οι δρόμοι την απαραίτητη σήμανση (φωτεινή, ηχητική, με πινακίδες), καθώς και το να υπάρχουν θέσεις στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων,  κ.ά.

 

 

Όλοι πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτό.

Πρώτη από όλους, η πολιτεία με την καθιέρωση νόμων , όχι μόνο για τον σχεδιασμό αλλά και για τον έλεγχο της σωστής εφαρμογής του.

Στη συνέχεια να ακολουθούμε εμείς οι πολίτες με σεβασμό στους νόμους και τα δικαιώματα των συμπολιτών  μας.

Όλοι μαζί πρέπει να είμαστε  συμμορφούμενοι στους «Διεθνείς Κανόνες Προσβασιμότητας» και τις προδιαγραφές του «Σχεδιάζοντας για ΟΛΟΥΣ».

 

Γι’ αυτό η πολιτεία – Κεντρική διοίκηση, Περιφέρεια, Δήμοι , κλπ- έχουν υποχρέωση να δημιουργούν πρόσβαση για όλους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στα Δημόσια κτίρια, κατασκευάζοντας ράμπες, αναβατόρια – ανελκυστήρες, θέσεις στάθμευσης κοντά σε δημόσια κτίρια, να τοποθετούν ηχητικά σήματα στα φανάρια, πλάκες-οδηγούς τυφλών, να δημιουργούν ελεύθερες από εμπόδια  και κάγκελα ή αλυσίδες διαδρομές στις πλατείες και αλλού, να βάζουν ειδική σήμανση στις κατασκευές για ενημέρωση και εκπαίδευση των πολιτών, κ.ά.

 

Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί μόνο να γίνει μια καλή σχεδίαση όλων των παραπάνω , αλλά χρειάζεται έγνοια και φροντίδα ώστε να κατασκευαστούν σωστά, γιατί αλλιώς μπορεί να λειτουργήσουν ακόμη και αποτρεπτικά, ως επικίνδυνα για τη ζωή των πολιτών.

 

 

 

 

Πράγματι,  δεν έχει νόημα μια ράμπα που οδηγεί στην κολώνα της ΔΕΗ, ή μια ράμπα με μεγάλη κλίση ή αυτή που καταλήγει σε λακκούβα στο δρόμο ή στη σχάρα απορροής ομβρίων, ή μια ράμπα δίχως σήμανση που θα ενημερώνει τους πολίτες για το σκοπό της ύπαρξής της.

 

 

 

Επισημαίνουμε ότι η φροντίδα για την ύπαρξη μιας ελεύθερης διαδρομής σωστού πλάτους και ελεύθερου ύψους, με τις κατάλληλες πλάκες για την καθοδήγηση των τυφλών (όσων τουλάχιστον χρησιμοποιούν λευκό μπαστούνι) από τη μια άκρη στην άλλη, είναι εξίσου απαραίτητη με τη δημιουργία ράμπας σε ένα πεζοδρόμιο, που φυσικά δεν είναι μόνο για τους ανθρώπους με αναπηρία, αλλά και για όλα τα εμποδιζόμενα άτομα. (Εμποδιζόμενα άτομα = Άτομα 3^ης και 4^ης ηλικίας, έγκυες, συνοδοί βρεφικών αμαξιδίων, μεταφορείς,  κ.τ.λ.)

 

Στο μυαλό των μελετητών και των κατασκευαστών πρέπει να επικρατεί  η σκέψη, ότι «Σχεδιάζουμε και κατασκευάζουμε το δομημένο και ελεύθερο περιβάλλον, για ΟΛΟΥΣ τους πολίτες» με ανθρωπομετρικό πρότυπο κυρίως το Χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου, λαμβάνοντας όμως συμπληρωματικά, υπόψη μας και άλλα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την εξυπηρέτηση ανθρώπων με άλλες αναπηρίες. ΟΧΙ για να κτίσουμε πόλεις για αναπήρους, αλλά για να φτιάξουμε πόλεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

 

Ακόμη σημαντική είναι και  η ενημέρωση των επιχειρηματιών, που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πρώτα από όλα και κύρια  τα δικαιώματά των ΑμεΑ και την υποχρέωση τους για την εφαρμογή των νόμων,  αλλά   και στη συνέχεια το κέρδος που θα αποκομίσουν αν δημιουργήσουν εισόδους με πρόσβαση στα μαγαζιά τους, διότι θα προκαλέσουν αύξηση της πελατείας τους.

 

Δεν είναι τυχαίο που στα μεγάλα εμπορικά κέντρα και στους πολυχώρους (πολιτιστικά κέντρα, σινεμά, εκθεσιακοί χώροι), που έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με τις ισχύουσες τεχνικές προδιαγραφές για τον Καθολικό Οικουμενικό σχεδιασμό για ΟΛΟΥΣ, σχεδόν πάντα συναντάμε ΑμεΑ, βρεφικά αμαξίδια, υπερήλικες, κ.τλ.

 

 

Σήμερα οι άνθρωποι δε θέλουν να ζουν στην απομόνωση και σε κατ’ οίκον ή ιδρυματικό περιορισμό, επειδή έχουν κάποια προσωρινή ή μόνιμη αναπηρία, αλλά θέλουν να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας μας.

 

Ποιος από όλους μας θα ήθελε π.χ. να βγαίνει μια φορά το τρίμηνο (και αν) από το σπίτι του, για το γάμο (π.χ) ενός συγγενικού του προσώπου ή σε ότι άλλο θεωρήσει πολύ σημαντικό η οικογένεια; Ποιος θα ήθελε  να τον «κουβαλάνε»  σε σκάλες και άλλα εμπόδια, ως εμπορικό δείγμα, χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

 

Άλλωστε, στη σημερινή εποχή υπάρχουν τεχνικά βοηθήματα, ώστε όλοι να μπορούν να μετακινηθούν, γι’ αυτό γίνεται μεγαλύτερη η υποχρέωση της πολιτείας και των κατασκευαστών (μηχανικών, εργολάβων, κ.τλ.) να εφαρμόζουν σωστά τους νόμους και τις Διεθνείς και Εθνικές τεχνικές προδιαγραφές.

 

Η ανεξαρτησία και ελευθερία κίνησης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας και κανείς δεν  πρέπει να εμποδίζεται ή να περιορίζεται από ένα λανθασμένο δομημένο ή ελεύθερο περιβάλλον.

 

Όλοι οι πολίτες είναι απαραίτητο να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τις ειδικές κατασκευές. Να έχουμε αυξημένη προσοχή και π.χ.  να μην παρκάρουμε σε ράμπες ή σε θέσεις στάθμευσης αναπήρων, να μην βάζουμε μηχανάκια, ζαρντινιέρες, ψυγεία, σκουπίδια, κ.ά. σε ελεύθερες διαδρομές, δηλαδή εν ολίγοις να μην κοιτάμε μόνο την προσωρινή ευκολία μας, αδιαφορώντας και για το δικό μας αύριο και για τους συμπολίτες μας.

 

Με τη συμμετοχή όλων, δηλαδή πολιτείας και πολιτών, είναι βέβαιο ότι, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια πόλη κατάλληλη για όλους τους πολίτες της, αλλά και για τους επισκέπτες της.

Της Βασιλικής Κοφινάκου    Συντ/χου Μηχανολόγου Μηχανικού