Άγγελος Βλιώρας, Φοιτητής με φωκομελεία: «Θέλω να έχω ίση αντιμετώπιση»

Πριν από μερικούς μήνες, έξω από το κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα μου έδειξαν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα.
«Η κόρη της είναι φοιτήτρια και έχει κινητικά προβλήματα. Τη φέρνει κάθε μέρα εδώ και μετά περιμένει να τελειώσουν οι παραδόσεις στο αμφιθέατρο για να επιστρέψουν στο σπίτι».
Ένιωσα ότι αυτή η γυναίκα είναι πολύ πιο δυνατός άνθρωπος από τους περισσότερους γονείς «που κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους».Χθες, μιλώντας με τον Δημήτρη Βλιώρα από την Καλαμπάκα, κατάλαβα το πολύ απλό, ότι δηλαδή η έννοια «κάνω τα πάντα» αποκτά διαφορετικό περιεχόμενο σε κάθε οικογένεια, ανάλογα με τις ανάγκες του παιδιού.

Ολοι περήφανοι. Ο Δημήτρης Βλιώρας συνταξιοδοτήθηκε από τον Δήμο Καλαμπάκας τον Ιούνιο, ξέροντας ότι ο δεκαοκτάχρονος γιος του, ο Αγγελος, είχε αριστεύσει στις Πανελλαδικές.
Με περίπου 22.000 μόρια, εισήχθη πέμπτος στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου και σήμερα μαζί με τους γονείς του ταξιδεύει για την Κέρκυρα όπου θα εγκατασταθούν για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Ο Άγγελος γεννήθηκε με φωκομέλεια άνω άκρων (ουσιαστικά χωρίς χέρια) και ο πατέρας του θα τον ακολουθεί καθημερινά στο Πανεπιστήμιο για να αντιμετωπίζουν μαζί τα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν αναπόφευκτα στην καθημερινότητα του νεαρού φοιτητή.

Τίποτα δεν είχε προϊδεάσει την οικογένεια Βλιώρα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας – γνώριζαν μόνο ότι θα αποκτούσαν δίδυμα, αγόρι και κορίτσι. Μετά τη γέννηση των παιδιών στα Τρίκαλα, το νεαρό ζευγάρι έπρεπε γρήγορα να προσαρμοσθεί στις ανάγκες των μωρών. «Ετσι ήταν τα πράγματα και έτσι έπρεπε να προχωρήσουμε. Αυτό κάναμε και αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε» λέει στα «ΝΕΑ» ο Δημήτρης Βλιώρας.

Οπως διευκρινίζει, έκαναν το αυτονόητο: ο Αγγελος θα ζούσε μια φυσιολογική ζωή και εκείνοι θα στέκονταν στο πλάι του.

Στη μικρή κοινωνία της Καλαμπάκας το παιδί απέκτησε παρέες, βγήκε γρήγορα από το σπίτι και εντάχθηκε στο νηπιαγωγείο με πρώτη δασκάλα τη νηπιαγωγό μητέρα του. Και αυτή η μικρή κοινωνία νιώθει περήφανη για τον Αγγελο: κάτοικος της περιοχής, αναγνώστης των «ΝΕΩΝ», θέλησε να κάνει γνωστή την επιτυχία του συμπατριώτη του.

Ο Αγγελος μεγαλώνοντας άρχισε να δίνει τις δικές του μάχες, όπως κάθε συνομήλικός του. Τα κατάφερνε, όμως, εξαιρετικά. Αριστος στο σχολείο, με ιδιαίτερη αγάπη στις ξένες γλώσσες (μιλάει ήδη Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά) αποφάσισε πολύ νωρίς τι ήθελε να σπουδάσει. «Από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου ήθελα να μπω στο συγκεκριμένο τμήμα, στην Κέρκυρα» λέει στα «ΝΕΑ» ο Αγγελος Βλιώρας. Εδωσε Πανελλαδικές Εξετάσεις με προφορική εξέταση – όπως προβλέπεται από τον νόμο – ενώ θα μπορούσε απλώς να διεκδικήσει την εισαγωγή του με την ειδική κατηγορία του 5% για όσους αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα προβλήματα υγείας.

Στην ερώτηση γιατί μπήκε στην ταλαιπωρία των Πανελλαδικών απαντά απλά: «Γιατί θέλω να έχω ίση αντιμετώπιση». Οπως τονίζει, άλλωστε, το γεγονός ότι δεν έχει αρτιμέλεια, πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες, τον κάνει να είναι πιο επίμονος. Να βάζει στόχους και να τους επιτυγχάνει. Ως αριστούχος μαθητής της Γ” Λυκείου μάλιστα είχε διακριθεί σε πανευρωπαϊκό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και είχε ταξιδεύσει στη συνέχεια στο Στρασβούργο.

Η ζωή κυλάει. Τώρα, μαζί με τους γονείς του αφήνει την Καλαμπάκα για την Κέρκυρα.
Ο πατέρας του συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα ακριβώς για να είναι κοντά του, ενώ η μητέρα του πήρε απόσπαση και θα συνεχίσει να εργάζεται ως νηπιαγωγός στο νησί.
Η μόνη που δεν θα ακολουθήσει στην Κέρκυρα είναι η δίδυμη αδελφή του Αγγελου, που εισήχθη σε σχολή της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Αγρίνιο.

«Ξέρετε, τα πράγματα τελικά έρχονται και διαμορφώνονται όπως θα τα δεις. Ή θα σε βάλει κάτω ένα πρόβλημα ή θα κερδίσεις εσύ» λέει ο Δημήτρης Βλιώρας.
Η συζήτηση μαζί του μου φέρνει στη μνήμη την ταινία «Η ιστορία της Μπρουκ Ελισον», που περιγράφει τον αληθινό αγώνα των γονιών μιας νεαρής τετραπληγικής κοπέλας στις ΗΠΑ να έχει ευκαιρίες στη ζωή της η κόρη τους, η οποία σπουδάζει στο Χάρβαρντ. Ο Δ. Βλιώρας δεν έχει δει την ταινία που κατά κάποιον τρόπο περιγράφει τη δική του ζωή. Περιγράφει όμως και τη ζωή αναρίθμητων οικογενειών που αποφασίζουν ότι ένα πρόβλημα δεν είναι το τέρμα, αλλά η αφετηρία για να αναζητήσουν όχι μόνο λύσεις αλλά και νέους δρόμους. Οπως επισημαίνει ο Δ. Βλιώρας, οι χαρές που του έχει δώσει ο Αγγελος και συνεχίζει να του δίνει αποζημιώνουν κάθε στιγμή προσπάθειας χωριστά.

Ο Αγγελος κάνει τα ίδια σχέδια που κάνει κάθε δεκαοκτάχρονος: να ολοκληρώσει τις σπουδές του, να καταφέρει να δουλέψει και κυρίως, όπως λέει, «να αφήσει τη ζωή να κυλάει και να αντιμετωπίζει, κάθε φορά, τις εκπλήξεις της».

Ο επιμένων νικά
Το γεγονός ότι δεν έχει αρτιμέλεια κάνει τον Αγγελο να είναι πιο επίμονος. Ως αριστούχος μαθητής της Γ” Λυκείου, μάλιστα, είχε διακριθεί σε πανευρωπαϊκό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και είχε ταξιδέψει στο Στρασβούργο

http://www.tanea.gr