Οικονομική εξόντωση των Α.με.Α. Απλή αδιαφορία ή ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΙΑ;

Διαβάζω διαφορά άρθρα – στο ίντερνετ, σε blog,αναρτήσεις στο Facebook,κ.τ.λ. σχετικά με τα πολυποίκιλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Α.με.Α. και μπορώ να πω ότι πολλά από αυτά τα βρίσκω ενδιαφέροντα και πολύ σημαντικά και αξιόλογα. Με εξαίρεση την τηλεόραση, πού εκεί υπάρχει πολύ μικρή αναφορά στην κοινωνική ευπαθή ομάδα που ακούει στο όνομα «άτομα με αναπηρία ! ». Είναι σχεδόν ταμπού το θέμα «Α.με.Α.». Δεν ξέρω – και το λέω με μια δόση χιούμορ – εάν αποτελεί και παράβαση των κανόνων του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου η αναφορά κάποιου δημοσιογράφου η εκπομπής σε ένα τέτοιο θέμα ! Αλλιώς πως μπορεί να εξηγήσει κάποιος την σχεδόν παντελή απουσία του από οποιοδήποτε δημοσιογραφικό πάνελ εκπομπή κτλ. πέρα από κάποιες υποτυπώδεις και ολιγόλεπτες αναφορές η οποίες σχεδόν ποτέ δεν αγγίζουν τα πραγματικά προβλήματα των ατόμων με αναπηρία.

Ίσως ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα τον ατόμων με αναπηρία – και μάλλον το σημαντικότερο από όλα τελικά – είναι η οικονομική εξόντωση μας μέσω περικοπών (άμεσων, όπως περικοπή επιδομάτων συντάξεων κτλ. ή έμμεσων μέσω πχ μείωσης της αγοραστικής αξίας, αύξηση πληθωρισμού, φορολογίας, αύξησή φαρμάκων κτλ.) που έχουν γίνει, και άλλες που θα γίνουν ακόμα πιο μεγάλες.

Διαβάζω ακόμα και για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ η μειώσεις πάνω από το 50% π.χ. στα προνοιακά επιδόματα! (Και αυτές η αναφορές η δεν γίνονται καθόλου, ή περνάνε στα ψιλά υποβαθμίζοντας την σοβαρότητα της είδησης και λειτουργώντας εν τέλη παραπλανητικά προς τον μέσο τηλεθεατή..) Οποίος θεωρεί υπερβολικές τις παραπάνω αναφορές δεν έχει παρά να διαβάσει τους ορούς και τα προαπαιτούμενα των δανειακών συμβάσεων για να πειστεί, αν δεν έχει ενημερωθεί ήδη για το τι έρχεται μέσα από το ιντερνέτ, τα διάφορα blog αλλά και τα ΜΜΕ.(Αναφέρομαι κυρίως σε κάποια μικρά κανάλια ).

Θεωρώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι δεν έχει δοθεί η πρέπουσα έμφαση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά την ΕΠΙΒΙΩΣΗ των ατόμων με αναπηρία.

Νομίζω ότι σχεδόν παντού επικρατεί μια περίεργη ησυχία που με.. ανησυχεί και με εξοργίζει! Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ κλωθογυρίζει μέσα στο κεφάλι μου που ζητάει επίμονα να του δοθεί μία απάντηση! Απλή αδιαφορία η ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΙΑ; Θέλω να πιστεύω ότι ισχύει το πρώτο παρότι δυσκολεύομαι πολύ ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις.. Και το πιο σοβαρό είναι ότι δε βλέπω να γίνεται τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Που είναι η συλλογικότητα των ομάδων των συλλογών, το επαναστατικό πνεύμα και η αλληλεγγύη; Που είμαστε τελικά ΕΜΕΙΣ; Και επιτέλους γιατί τόση «μούγκα;» Πόσοι πρέπει να πεινάσουν, να αυτοκτονήσουν, να καταβαραθρωθεί η ποιότητα ζωής τους και να εξαθλιωθούν , για να δραστηριοποιηθούμε;

Νιώθω μία σκιά να έχει απλωθεί πέρα ως πέρα στη χώρα μου αλλά και μέσα μου μέσα στον καθένα από μας! Μια σκιά που καταπίνει ότι υγιές, λογικό και ανθρώπινο έχει απομείνει ακόμα. Και όπως μας λέει πολύ γλαφυρά και ο ποιητής :

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε
στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός
παράμερα και κλαίει.
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό,
τι σ’ έχω `γώ στο χέρι;
Οπού συ μου `γινες βαρύ
κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

Ανδρέας Παπαδολιάκος.