Έχω μια αναπηρία – αλλά αυτό δεν με κάνει ξεχωριστή. Ειδικός είναι ένας όρος για κάποιον έξω από τα συνηθισμένα. Αυτό δεν είμαι εγώ, ούτε οποιοδήποτε από τα άτομα με αναπηρία που ξέρω.
Έχω εγκεφαλική παράλυση. Δεν το ζήτησα. Λόγω της αναπηρίας μου έχω ελάχιστες επιλογές σχετικά με το πού να πάω στο σχολείο, όπου ζω, και πώς ζω.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε μετά το 2012 Παραολυμπιακοί ότι αν ο ανάπηρος γιος του ήταν ακόμα ζωντανός, η κοινωνία θα έβλεπε τώρα το αγόρι και όχι την καρέκλα.
Λυπάμαι που έχασε το γιο του, αλλά ο κ Κάμερον είναι ακριβώς κρύβεται πισω απο την κυβέρνηση και δεν βλέπουμε τι πραγματικά συμβαίνει στον έξω κόσμο. Αν είδε τη διάκριση που αντιμετωπίζουμε όταν πάμε στα γενικά σχολεία και κολέγια, τότε ίσως αυτός θα αλλάξει τις απόψεις του.
Στο σχολείο μου ένιωσα απομονωμένες. Δεν μου επέτρεπαν να πάω με τους φίλους μου στο αγαπημένο μας μέρος, διότι ήταν λασπωμένο. Το προσωπικό του σχολείου τοποθετούσαν χαρτί στο πάτωμα, έτσι ώστε να μην αφήσω ίχνη.
Είχα το όνειρο να γίνω ξεναγός μουσείου. Έχω γραφτεί στο τμήμα ιστορίας του GCSE, αλλά η τάξη ήταν στον πρώτο όροφο και ο ανελκυστήρας στο σχολείο δεν λειτουργούσε. Οι περισσότερες από τις τάξεις ήταν στον επάνω όροφο και δεν θα μπορούσα να πάω. Έπρεπε να μείνω κάτω και να έχουν ατομική διδασκαλία, αντί να είμαι σε μια τάξη.
Δεν θα με ενοιαζε να είμαι σε ένα γενικό σχολείο αν είχαν απλά προσπαθήσει να κάνουν μερικές προσαρμογές για μένα έτσι ώστε να ενσωματωθώ. Ένιωσα σαν outsider παρά σαν άνθρωπος. Ήμουν αποκλεισμένος από τις σχέσεις με τους φίλους μου. Υποσχέθηκαν ότι θα μπορούσα να πάω για κολύμπι, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Τώρα σπουδάζω στο National Star College που είναι εντελώς διαφορετικά – είναι ένα κολλέγιο για άτομα με αναπηρία. Οι γονείς μου έπρεπε να παλέψουν για να πάρουν χρηματοδότηση για μένα, ώστε να πάω εκεί. Ήθελα να πάω γιατί σκέφτηκα ότι θα μάθω περισσότερα και να πάρω τις δεξιότητες που απαιτούνται για τη ζωή μου, αλλά στο τέλος ήταν η επιλογή της τοπικής αρχής, όχι δική μου.
Έχω ξεκινήσει μια εκστρατεία με τίτλο Μην Με Αποκαλείτε Ειδικό επειδή θέλω να κάνω τον κόσμο ισότιμο και δεν θέλω άλλα παιδιά να περάσουν αυτά που πέρασα έγω.
Μερικές φορές πηγαίνω στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και να μιλήσω στα παιδιά για να τους εξηγήσω ότι οι άνθρωποι σαν κι εμένα που έχουν κάποια αναπηρία μπορεί να κάνει τα πράγματα όπως όλοι οι άλλοι.
Δεν έχει σημασία αν έχουμε κάποια αναπηρία. Εμείς απλά το κάνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο.
Κανείς δεν είναι ειδικός ή κανονικός σε αυτόν τον κόσμο – αν νομίζετε ότι οι άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια είναι ιδιαίτεροι, τότε είστε ηλίθιοι.
Μισώ τα κράσπεδα και τα σκαλιά – είναι ενοχλητικό το γεγονός ότι δεν μπορώ να πάω σε ορισμένες περιοχές ή σε καταστήματα που μου αρέσει. Αυτό είναι διάκριση και αυτό με κάνει να αισθάνομαι άρρωστος και απρόσκλητος σε αυτόν τον κόσμο. Είμαι ευτυχής που το τοπικό κατάστημα με κωμικά βιβλία έχει αγοράσει μια ράμπα.
Το πράγμα που μισώ περισσότερο από όλα, είναι οι άνθρωποι που μιλούν με τους γονείς μου ή κηδεμόνες μου αντί για μένα. Ή όταν γονατίζουν και να προσπαθούν να μιλήσουν στο «επίπεδο μου». Τους λέω: «Μην γονατίζετε. Θα βλάψετε την πλάτη σας, και φαίνεστε ηλίθιοι. «
Επίσης, όταν οι άνθρωποι αισθάνονται λύπη για μένα. Γιατί; Επειδή είμαι σε μια αναπηρικό αμαξίδιο και δεν μπορώ να περπατήσω. Σταματήστε να σπαταλάτε το χρόνο σας, δίνοντάς μου συμπάθεια. Δεν το θέλω και εγώ δεν το χρειάζομαι.
Θέλω μόνο να είμαι άνθρωπος και να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εμπόδια και να πάρω το δρόμο μου.
Παρακαλούμε στηρίξουν την εκστρατεία μου, χρησιμοποιώντας το hashtag #DontCallMeSpecial.
Μετάφραση – προσαρμογή: Γ. Σαββόπουλος
http://beyondisability.org
