Συναισθήματα….πόσο εύκολα τα εκφράζουμε;

Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και όταν τους ρωτάμε πώς νιώθουν, ουσιαστικά απαντούν τι σκέφτονται. Δεν έχουν “πρόσβαση” στο τι νιώθουν, με την έννοια ότι δεν μπορούν εύκολα να λεκτικοποιήσουν το συναίσθημα τους. Διάφορες δύσκολες εμπειρίες ζωής με τραυματικά γεγονότα, έχουν οδηγήσει άλλους ανθρώπους στο να είναι τελείως αποκομμένοι από το συναίσθημα, καθώς το έχουν συνδυάσει με πολύ πόνο και μόνο με δυσάρεστες αναμνήσεις.

Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που λατρεύω στην δουλειά μας, είναι να προσπαθώ μαζί με το άτομο που έχω απέναντι μου, να διερευνήσουμε το πώς νιώθει την δεδομένη στιγμή που μιλάμε. Πόσο εύκολο όμως είναι να αναγνωρίσεις, να κατονομάσεις και να εξωτερικεύσεις το συναίσθημα σου όταν στην τρυφερή παιδική ηλικία οι γονείς σου, σου το ακύρωναν στην προσπάθεια τους να σε “ανακουφίσουν”; Για παράδειγμα ένα παιδάκι σου άρπαζε το παιχνίδι από τα χέρια, εσύ στεναχωριόσουν και βούρκωνες και ο πατέρας σου σου έλεγε: “Έλα μωρέ…γι’ αυτό κλαις ολόκληρη γυναίκα!” (5 ετών). Έτσι…το συναίσθημα έμπαινε στην λογοκρισία κι εσύ έκανες αγώνα για να ευχαριστήσεις τον πατέρα σου καταπιέζοντας το!Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω;;; Θα δανειστώ την εικόνα μιας θεραπευόμενης μου για το πώς βλέπει τον εαυτό της: “Ο εαυτός μου μοιάζει με παζλ, από το οποίο λείπουν περίπου τα μισά κομμάτια, τα οποία είναι σκορπισμένα κάτω. Όσα είναι τοποθετημένα, δεν είναι σωστά βαλμένα, αλλά χρειάζονται πολλές ανακατατάξεις για να βρουν τη θέση τους! Τα κομματάκια του παζλ έχουν τόσες πολλές λεπτομέρειες που δύσκολα θα βρεις την άκρη…”

Ένα ρητό που πιστεύω απόλυτα λέει ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Η πρόληψη λοιπόν, ώστε να μην φτάνουμε στην ενήλικη ζωή και η αίσθηση του εαυτού μας που έχουμε να είναι αυτή που περιέγραψα πιο πάνω, έγκειται στα κρίσιμα χρόνια της παραμονής μας στην πατρική μας οικογένεια και πιο συγκεκριμένα στα κρίσιμα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας. Είναι καίριας σημασίας το να μιλάνε οι γονείς για το πώς νιώθουν οι ίδιοι και έτσι να βοηθούν και το παιδί να έχει πρόσβαση και στα δικά του συναισθήματα. Επίσης κάτι άλλο εξίσου σημαντικό είναι όταν το παιδί ακόμα δεν είναι σε ηλικία που να μπορεί να είναι σε ενημερότητα με το συναίσθημα του και βιώνει μια κατάσταση που του γεννά συναισθήματα όπως ζήλια, θυμό κλπ. τα οποία και δεν μπορεί να εκφράσει, τον ρόλο αυτό να αναλάβουν οι γονείς.

Το να είμαστε σε επαφή με το σώμα μας και τα συναισθήματα μας από την παιδική ηλικία και να μπορούμε να μιλάμε γι΄αυτά, θα μας βοηθήσει στην ενήλικη ζωή στο να αποφύγουμε τα ψυχοσωματικά και να δομούμε καλύτερα τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Αρθρογράφος: Μαρίνα Κρητικού Ψυχολόγος Υγείας – Οικογενειακή/Συστημική Σύμβουλος

Βρείτε την και εδώ

Πηγή Φωτογραφίας: www.news.gr